رحمت خدا

سلام دوست نادیده! خوشحالم که می توانی دغدغه هایت را به آسانی بیان کنی که این گونه نبود خیلی پیش از این ها. همین که مصطفی سعیدفر بتواند بدون توجه به عقبه ی خانوادگی اش دردها و درودهایش را بنویسد جای شکردارد. سن تو عزیز کفاف نمی دهد که بدانی چه مرارت و ملالت ها شد تا چنین شد.
من نه سر پیازم نه ته پیاز و نه سینمایی که خونم از حمله ی تو به جوش بیاید اما در هوای هنر نفس می کشم و این نگاه عام نگاه عالمانه ای نیست. ارزش در ذات هنر است و هنرمندان با پذیرفتن نقشی بدون آن که خود بخواهند در جریان فرایند پیاده سازی آن قرار می گیرند. ببین فیلم اخراجی ها را چه کسانی کارگردانی کردند و چه کسانی بازی کردند. آیا همه ی آن ها به جنگ اعتقاد داشتند؟ آیا همه ی آن ها به ارزش های معنوی معتقد بودند. نه آن ها انتخاب شده بودند که مجری متن و مطیع کار باشند. هم چنان که اگر در نقش های ضد ارزشی هم بازی کنند دلیلی بر شخصیت حقیقی آن ها نمی باشد. مصطفی جان! به یک چوب راندن یک قبیله خطاست. سینما و تئاتر امروز حاتمی کیا دارد، باشه آهنگر دارد، پرویز پرستویی دارد، استاد انتظامی دارد، جمشید مشایخی دارد، علی نصیریان دارد...
خدا تو را حفظ کند